Ό,τι ήταν να γίνει, έγινε: η επιστροφή, η αναγνώριση,
το ξεκαθάρισμα των μνηστήρων
ύστερα έπρεπε να φροντίσω το λουτρό του πατέρα μου.
Τον έβαλα καθιστό κάτω απ’ τη βρύση και τρίβοντας με το
σφουγγάρι το δέρμα εκείνου του τεράστιου θηλαστικού
έβλεπα κάτω απ’ τις σαπουνάδες, στις αναδιπλώσεις
της κοιλιάς και τις ρυτίδες,
αλλού τα δέντρα του παλιού περιβολιού, αλλού χωματάκι
και πράσινες μνήμες αξίνας,
να μου μιλάει ακατάπαυστα η γη που σε λίγο καιρό θα τον
δεχόταν
μ’ ανομολόγητες, οπωσδήποτε, τρυφερότητες. Όταν
τελειώσαμε,
καθιστός στο αναπηρικό καροτσάκι επίμονα με κοιτούσε
να καθαρίζω τα χέρια μου
έχοντας σίγουρα στο μυαλό την ιδέα πως ήθελα από
πάνω μου
να ξεπλύνω τα γυμνά γηρατειά του
όμως ήταν η μυρωδιά του μόλις κομμένου χορταριού που
ήθελα να φύγει
κι ακόμα περισσότερο το βλέμμα εκείνου του παιδιού
που μετά από είκοσι χρόνια στα ξένα φτύνει μ’ απέχθεια
το αιμοβόρο κτήνος που έγινα.

«Ο δικός μου Λαέρτης», Δημήτρης Αγγελής