Καθώς ανοίγει η αυλαία, το σκηνικό θυμίζει ένα μπλουζ με θέμα τη μοναξιά. Είναι η πίσω πλευρά ενός αγροκτήματος στο Δέλτα του Μισσισσιππή, ισόγειο και ένας όροφος, με τοίχους γκρίζους σαν τον ουρανό. Στις δύο πλευρές του φυτρώνουν καλαμιές, ως το μισό ύψος του σπιτιού, κροταλίζοντας στον άνεμο που μουγκρίζει. Παράλληλα μ’ αυτούς τους ήχους ακούγεται ακατάπαυστα το χαμηλότονο, επίμονο μουρμουρητό τρεχούμενου νερού κάπου κοντά.
Ο πίσω τοίχος του σπιτιού, εκτός από μια πόρτα, αναπαριστάται από ένα παραπέτασμα, που θα υψωθεί για να φανεί το εσωτερικό του σπιτιού. Μια κουζίνα δεξιά, ένα περίεργο «σαλονάκι» αριστερά, ένας στενός, σκοτεινός διάδρομος ανάμεσά τους, μια σκάλα προς τον επάνω όροφο, όπου ένα χωλάκι και, δεξιά, μια χαμηλοτάβανη κρεβατοκάμαρα με επικλινές ταβάνι.
Το αριστερό μέρος του επάνω ορόφου δεν χρησιμοποιείται ποτέ στο έργο και είναι πάντα καλυμμένο. Το σκηνικό αυτό είναι αρκετά δύσκολο και απαιτεί τη φαντασία ενός πολύ ταλαντούχου σκηνογράφου.
Λίγες στιγμές μετά το άνοιγμα της αυλαίας, ακούγεται ένα αυτοκίνητο που πλησιάζει και σταματάει κάπου κοντά. […]

(Από την έκδοση)