“Το φως που καίει”, όπως συλλαμβάνεται στην πρώτη έκδοση και όπως τεχνικότερα αναμορφώνεται στη δεύτερη, έχει εξωτερικά το χαρακτήρα ενός συνθέματος. Είναι σύνθεμα και όχι σύνθεση οργανική και ενιαία, καθώς φαίνεται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του: απαρτίζεται από αυτοτελή ποιήματα ή λόγους, που αναφέρονται θεματικά σε διαφορετικά επίπεδα και χρόνους και εκφράζεται εναλλακτικά με δύο γλώσσες. Με άλλα λόγια, συνοικονομούνται στην πνευματική σκευή του τα αντίθετα: ο χριστιανικός και ο αρχαίος μύθος, ο συμβολισμός και ο ρεαλισμός, ο ποιητικός και ο πεζός συνάμα λόγος. Συνοικονομούνται προπαντός ο λυρισμός και η σάτιρα.
Αν ο ιδεολογικός του στόχος είναι ο θεωρητικός συνδετικός ιστός του έργου, στη συγκρότηση των χωριστών συνθετικών του συντελεί η συμβολή δύο παραγόντων που είναι και τα διακριτικά της λογοτεχνικής ταυτότητάς του. Αυτά είναι η μέθοδος των μυθικών συμβόλων και η παρα-θεατρική δομή του έργου. […]

(Από τις εκδόσεις)