«Η ποίηση της Μαρίας Χριστοδούλου αναζητά μονίμως το φως. Ένα φως πνευματικό, βαθιά ανθρώπινο μα και, διαμέσου ενός ανυποχώρητου λυρισμού, μαγικό, σχεδόν μεταφυσικό. Ήδη από το πρώτο ποίημα δηλώνεται πως εντός της ποιητικής δημιουργίας βρίσκονται τα σωσίβια, όλα αυτά τα απαραίτητα που καθιστούν τη ζωή πιο βιώσιμη, υπάρχουν τα μικρά θαύματα και ο ρόλος του δημιουργού να τα κοινωνήσει στον αναγνώστη. Ξεχωριστή θέση στην συλλογή παίρνει η παράδοση, οι δυνατές γυναικείες μορφές μέσα στην οικογένεια (μάνα, γιαγιά) που σταθερά ενώνουν το ποιητικό υποκείμενο με τον τόπο, ενώ ισχυρή είναι και η υπαρξιακή αγωνία, όπως βιώνεται μέσω του Θεού. Η ζωή είναι μια χειρονομία που δωρίζεται από το Θείο που “φίλιωσε το παρόν/με σκιές ανυπαρξίας/και αγάπη”.

Ακόμα η Χριστοδούλου επεξεργάζεται εξαιρετικά το ζήτημα της πατρίδας, της μεγαλονήσου Κύπρου, περιγράφοντας την πολυπολιτισμική της διάταση στο “νησί των τραυματιοφορέων” που “αναζητούν ταυτότητες”. Πρόκειται για μια πατρίδα έρμαιο στα χέρια των δυνατών, μια “πατρίδα στο σφυρί”. Έπειτα, καθώς η γραφή συντελείται λυρικά σχεδόν ως προσευχή, το ποιητικό υποκείμενο αναφέρει πως βρίσκεται “ανάμεσα σε ουρανό και γη/ αγκαλιάζω ό,τι με ορίζει”. Μας μιλά για την φλόγα, εκείνη που είναι απάγκιο στους φόβους, και νοτίζει την υπαρξιακή του αγωνία με μια ατμόσφαιρα μοναδικής συναισθηματικής ευκρίνειας: “η παγωνιά γδέρνει το στήθος/και τα χέρια κινούνται καλάμια/στο έλεος της τραμουντάνας”».

– Νικόλας Κουτσοδόντης

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)