“Με την κανονική σειρά παρουσίασης, [στο βιβλίο] η επεξεργασία της ερώτησης “γιατί φιλοσοφούμε” εκτυλίσσεται ως εξής: η αιτία για την οποία φιλοσοφούμε είναι ότι επιθυμούμε, και ότι η επιθυμία επιτείνεται ανακρίνοντας εαυτήν ως προς την ίδια της την κίνηση. Η αιτία του φιλοσοφικού στοχασμού είναι ότι η ενότητα έχει απολεσθεί, όχι μέσα από μια αρχαιόθεν εξαφάνιση που θα μας είχε κάνει να λησμονήσουμε ως και την ύπαρξή της, αλλά μέσα από την ανέλιξη μιας ιστορίας όπου η συνταύτιση πραγματικότητας και νοήματος συνεχώς διαφεύγει και πάλι ξανά επιχειρείται για να απολεσθεί εκ νέου. Είναι ωστόσο γεγονός ότι δεν θα φιλοσοφούσαμε αν δεν μιλούσαμε, και δεν θα μιλούσαμε αν δεν είχαμε τίποτα να πούμε, αν η σιωπή του κόσμου καταδίκαζε τον λόγο να παραμιλάει ασυνάρτητα, ή αν ένας λόγος έμμονος στον κόσμο είχε ήδη πει τα πάντα, και οι λέξεις δεν είχαν άλλον προορισμό πέραν του να τον αναπαράγουν”. (Corinne Enaudeau, Απόσπασμα από την Εισαγωγή)