Πώς έγινε και με θυμήθηκαν; Έμενα κανένας ποτέ δε με θυμάται. Κανένας
ποτέ δε με πρόσεξε. Παράπονο δεν έχω. Καλά μου είταν όλα,
κ’ ίσως καλύτερα έτσι.
Ξέρετε, στο πέρασμα του χρόνου,
τα πάντα, όσο πικρά ή και τρομερά, μας φαίνονται σαν απαραίτητα,
σαν χρήσιμα κι όμορφα μάλιστα. Και τούτο το τραχύ βουνό από πάνω μου
είταν μια συντροφιά -μια προστασία σχεδόν- ντυνόμουν τον ίσκιο του.

Λοιπόν, μες από την αφάνειά μου, χαιρόμουν να βλέπω και ν’ ακούω.
Μπορούσα
να ονειρεύομαι ελεύθερα. Είταν όμορφα, αλήθεια – σα νάζησα
έξω απ’ την ιστορία, σ’ έναν δικό μου ανέγγιχτο, απόλυτο χώρο,
προφυλαγμένη, και παρούσα ωστόσο.
[…]

(Από την έκδοση)