Είναι γνωστό το γεγονός ότι η εξέλιξη της αυλικής τέχνης, που υπήρξε σχεδόν αδιάκοπη από το τέλος της Αναγέννησης και μετά, φτάνει σε στασιμότητα στον δέκατο όγδοο αιώνα και παραμερίζεται από τον αστικό υποκειμενισμό, ο οποίος γενικά εξακολουθεί να δεσπόζει στην αντίληψή μας για την τέχνη όμως δεν είναι τόσο πλατιά γνώριμο το γεγονός ότι ορισμένα γνωρίσματα της νέας τάσης ήδη υπάρχουν μέσα στο ίδιο το ροκοκό κι ότι το ρήγμα με την αυλική παράδοση λαβαίνει πράγματι χώρα στο πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα. Γιατί μολονότι στον αστικό κόσμο δεν μπαίνουμε πριν από τον Γκρεζ και τον Σαρντέν, όμως ο Μπουσέ κι ο Λαρζιλλιέρ μας φέρνουν κιόλας πολύ κοντά σ’ αυτόν. […] (Από την έκδοση)