Χαμένοι στις χαώδεις τους
τις πόλεις παραδέρνουν
οι έγνοιες οι αγχώδεις τους
τους πάνε και τους φέρνουν
(δε γνώρισαν αστροφεγγιά
δε ζήσαν γλυκοχάραμα
καθένας τους και καθεμιά
νιώθει του Κόσμου σπάραγμα)
τα μυστικά περάσματα
της γης και τ’ ουρανού
θαρρούνε τα απεικάσματα
του σαλεμένου νου.
Χάνω τα λόγια μου, θρηνώ
αρμό γυρεύοντας, ειρμό
χάνω τα μέτρα μου, γυρνώ
γύρω από άφαντο ρυθμό.
[Από την έκδοση]