Οι απαρχές της παρούσης εργασίας ανάγονται στα χρόνια πού ακολούθησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε πού ή ψυχανάλυση ήταν μια καινοτομία κι εγώ, αφελώς, φανταζόμουν πώς ο Freud μόλις είχε ανακαλύψει την ασυνείδητη νοητική λειτουργία. Κανείς από τους δασκάλους μου δεν μου είχε εξηγήσει, ότι τα σημαντικότερα επιτεύγματα αποτελούν, συνήθως, την κορύφωση μίας πνευματικής πορείας πού διαρκεί αιώνες. […]
Το παρόν βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συνεισφορά προς τη γενική παιδεία του δευτέρου μισού του αιώνος, μιας και έχει έναν διττό στόχο: τη χρήση της ιστορικής προσέγγισης, προκειμένου να διασαφηνισθούν και να ενοποιηθούν οι βάσεις, και την προειδοποίηση προς τους νεωτέρους να μην αποδέχονται οποιοδήποτε δόγμα ως απόλυτο. Η εξειδίκευση της σύγχρονης σκέψης μπορεί να διορθωθεί με το να θυμηθούμε τις καταβολές μας. Ο βιαστικός αναγνώστης θα εύρισκε χρήσιμη μία σύνοψη των βασικών μου υποθέσεων και συμπερασμάτων: 1. Πολλές φορές οι ιδέες έρχονται ξαφνικά στα άτομα, άλλα συνήθως έχουν μακρά προϊστορία. 2. Σπανίως υπάρχει μονοπώλιο στις σημαντικές ιδέες. Η ευρύτερη αντίληψη της εννοίας των ασυνειδήτων ψυχικών διεργασιών, σε διαφορετικό βεβαίως πλαίσιο, ανιχνεύεται σε πολλές αρχαίες παραδόσεις. Η ανάπτυξη της ιδέας στην Ευρώπη -πριν από τις, σχετικά, σαφείς θεωρίες της εποχής μας- διήρκεσε δύο περίπου αιώνες, ας πούμε μεταξύ του 1680 και του 1880, και ήταν έργο πολλών σχολών σκέψης, και σε πολλές χώρες. Η ιδέα επεβλήθη ως αντίδραση στα γεγονότα: ήταν αναγκαίο να αντισταθμισθεί η υπέρμετρη έμφαση που είχε δοθεί στη συνείδηση του ατόμου μεταξύ του 1600 και του 1700.
3. Η κριτική αποτελεί χρέος προς την ιδιοφυΐα. Το μεγαλείο και η παρατεταμένη επιρροή του Freud εκλαμβάνονται, εδώ, ως δεδομένα. Ωστόσο, η πρωτοτυπία του, από ορισμένες απόψεις,
ήταν μικρότερη απ’ όσο ο ίδιος ή και άλλοι είχαν φαντασθεί. Κάθε γενιά μεγαλοποιεί τα επιτεύγματα των ηρώων, πού η ίδια έχει δημιουργήσει. Άξιοι μαθητές των μεγάλων ανδρών, είναι όσοι επιδιώκουν να μειώσουν την όποια ζημία έχουν, ενδεχομένως, προκαλέσει, καταδεικνύοντας σε ποια σημεία οι ιδέες τους ήσαν ανεπαρκείς ή εσφαλμένες. Στην περίπτωση του Freud, το έργο αυτό ίσως χρειασθεί μισόν αιώνα ακόμη. 4. Για τον Freud, δύο προϋποθέσεις ήσαν απαραίτητες για ό,τι κατάφερε μεταξύ του 1895 και του 1920: το ότι μία μακρά προετοιμασία πρέπει να είχε ήδη προηγηθεί, και ότι ο ίδιος πρέπει να τελούσε εν πλήρει αγνοία – έτσι ώστε, παρ’ ότι, ασυνείδητα, επηρεάσθηκε, δεν είχε καμία δέσμευση στο να συναγάγει τα δικά του συμπεράσματα από κλινικές παρατηρήσεις.
5. Η αντίθεση μεταξύ συνειδητού/ασυνειδήτου, ενδεχομένως, δεν αποτελεί το κλειδί για την περαιτέρω πρόοδο της ψυχολογικής θεωρίας. Απαιτείται τροποποίηση η επανερμηνεία από την άποψη περιεκτικότερων και ακριβέστερων εννοιών. Προς αυτή την κατεύθυνση διατυπώνονται ορισμένες προτάσεις. 6. Ο Λόγος δεν έχει μάθει ακόμη ποια είναι τα ακριβή όριά του, και καμία από τις διάφορες επιστήμες δεν κατανοεί τα θεμέλια της. Η εφαρμογή των, υποτιθέμενων, επιστημονικών εννοιών και μεθόδων, στην ερμηνεία (ας αφήσουμε κατά μέρος τον έλεγχο!) των ανθρώπινων καταστάσεων, απαιτεί μεγάλη περίσκεψη. Για παράδειγμα, ολόκληρο το βιβλίο θα έπρεπε να τεθεί εντός πελώριων εισαγωγικών, υπονοώντας ότι: «Αυτές οι έννοιες και οι ισχυρισμοί είναι όλα επί μέρους, καθώς τα έχουμε δανεισθεί από μία παράδοση πού γνωρίζουμε ότι είναι ανεπαρκής, άλλα όμως είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή». (L. L. W., Λονδίνο, Μάρτιος 1960, από την έκδοση)