Ο Παπαϊωάννου υποβάλλει σε κριτική τον τεχνολογικό ντετερμινισμό και την υποβάθμιση της φύσης που χαρακτήριζαν τις κύριες πλευρές τόσο του εγελιανού όσο και του μαρξικού έργου. Βέβαια δεν μπορούσε να φανταστεί στη δεκαετία του ’50 τη φοβερή επιβεβαίωση που θα εύρισκε η κριτική του τη δεκαετία του ’80. Τόσο με την «κατάρρευση» της φύσης και της ιδεολογίας της ανάπτυξης όσο και με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και των ιδεολογημάτων του τεχνολογικού ντετερμινισμού. Σήμερα ο κόσμος μας –την εποχή της «απόλυτης ηγεμονίας» της τεχνικής– είναι περισσότερο προετοιμασμένος ιδεολογικά να δεχθεί την ανάγκη αποτίναξης του δεσποτισμού της, την ανάγκη να περάσουμε σε έναν κόσμο όπου δεν θα πραγματοποιηθεί μόνο η υπέρβαση του κεφαλαίου αλλά και του ίδιου του homo economicus. Ή μάλλον η υπέρβαση του τελευταίου θα είναι η προϋπόθεση για την υπέρβαση του πρώτου. Και η κριτική του Παπαϊωάννου είναι θεμελιώδης σε αυτή την κατεύθυνση. […] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)