[…] Ύπαρξη είναι το άτομο, όχι το βιολογικό άτομο όπως προσδιορίζεται από τη ζωτική φροντίδα, αλλά το ελεύθερο άτομο που ορίζεται από την μέριμνα για το είναι, όχι ο καρτεσιανός ή ο εγελειανός άνθρωπος που αντλεί όλη του την οντολογική βεβαιότητά του για τον εαυτό του, ανακαλύπτοντας μέσα του τους γενικούς και αναγκαίους, και συνεπώς απρόσωπους κανόνες της γνώσης και τις δυνατότητες συμμετοχής στο υπερατομικό έργο της ιστορίας, αλλά ο συγκεκριμένος άνθρωπος που διακυβεύει τη μοίρα του μέσα στο χρόνο, μπρος το θάνατο, απέναντι στους άλλους ανθρώπους και που μέσα σε αυτό που ο Kierkegaard ονομάζει αγωνία και ο Hulderlin και ο Nietzsche ονομάζουν κίνδυνο, ανακαλύπτει ότι απ’ αυτόν και από τη σχέση του με κάτι Άλλο που είναι πέρα απ’ αυτόν και τον υπερβαίνει, εξαρτάται το αν θα υπάρξει ή δεν θα υπάρξει… (Από την έκδοση)