Στο βιβλίο επιχειρείται να τεκμηριωθεί ότι το «θαύμα» του Δυτικού πολιτισμού είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. Ότι δεν ήταν κάποια ικανότητα ή ευφυΐα, ούτε κάποιες αντικειμενικές δυνάμεις που δώσανε το μήνυμα της «λύτρωσης» του κόσμου στους Δυτικούς, αλλά, επειδή την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου, η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια ηθική και οργάνωση της εργασίας που θ’ αναπαρήγαγε την κυριαρχία της στον κόσμο. Ότι αυτό που έκρινε την κυριαρχία της ήταν η ορθολογική οργάνωση της βίας και όχι της οικονομίας.
Ότι ο ιμπεριαλισμός της Δύσης δεν γεννήθηκε σ’ ένα ορισμένο στάδιο της ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως διατείνεται η αστική-μαρξιστική ανάλυση, αλλά σ’ ένα στάδιο που η οικονομική του μορφή δεν είχε γίνει ακόμη καπιταλιστική… Ότι οι υπάρχοντες πολιτισμοί-οικονομίες ήταν τα θύματα αυτών των πρωταρχικών κρατών-ληστών, που ονόμασαν μετά τις ληστείες τους «ελεύθερη οικονομία», «βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση» κλπ. Και πολλοί στοχάστηκαν, στο τέλος αυτής της διαδικασίας, τα «βασίλεια» της «Σωτηρίας», της «Ευημερίας» και της «Ελευθερίας». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)