Ο Μιχάλης Πασιαρδής δεν χρειάζεται συστάσεις. Αναμφιβόλως, είναι ο πιο σημαντικός ποιητής που ακόμα γράφει στη διάλεκτό μας. Τα Τετράστιχά του είναι μικρά διαμάντια ενός κόσμου που αρνείται να χαθεί, αρνείται να σβήσει. Είναι ο κόσμος μιας άλλης Κύπρου, που εδώ και χρόνια οι κυπριλλήδες δολοφονούν με κάθε τρόπο. Η άλλη Κύπρος ζει και παλεύει ελέω ποίησης. Τα Τετράστιχα του Πασιαρδή είναι η ποίηση που καθημερινώς δολοφονούμε. Είναι η άλλη Κύπρος που αντιστέκεται, είναι ο τόπος μας που επιμένει να έχει όνομα, να έχει ταυτότητα, να έχει όραμα.

Τα Τετράστιχα δεν είναι μικρά ερωτικά ποιηματάκια. Είναι η ψυχή μας, ο ουρανός, το χώμα, η θάλασσα, τα βουνά, τα δέντρα, οι θάμνοι, τα λουλούδια, τα πουλιά μας, έννοιες που στο στόμα του ποιητή παίρνουν άλλες ιδιότητες. Ένα πουλί του Πασιαρδή δεν είναι απλώς ένα πτηνό που πετά, αλλά είναι φορέας συναισθημάτων, μηνυμάτων, είναι φορέας της παράδοσής μας, είναι η μοίρα μας, το μερτικό μας. Στα Τετράστιχα του Πασιαρδή μια ροδιά, ένας κορμός, ένας ανθός, ένα φύλλο είναι πρωταγωνιστές μιας αγάπης, μιας αγάπης που πότε μας ξεφεύγει πότε μας αφήνει να αναπολούμε αυτήν που χάσαμε, αυτήν την άπιαστη αγάπη που απλώνουμε τα φτερά μας για να αρπάξουμε.

Η αγάπη του Πασιαρδή δεν μετριέται με χρήμα ούτε με δόξα ούτε παζαρεύεται. Ούτε αλλάζει για να χωρέσει τις νέες συνθήκες. Στέκεται βράχος, ακριβώς όπως τα βουνά μας, η θάλασσά μας, τα δέντρα μας, τα πουλιά μας και ό,τι άλλο απλό αγαπήσαμε σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Αυτή η άλλη Κύπρος του Πασιαρδή, αυτή η άλλη αγάπη είναι το διαχρονικό μας γινάτι να παραμείνουμε Έλληνες σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο, να αγαπήσουμε και να ζήσουμε ελεύθεροι, όπως ακριβώς τα πουλιά μας, τα δέντρα μας και όλα τα καλά που μας χάρισε ο Θεός και η Φύση.

Τα Τετράστιχα του Πασιαρδή είναι το σύγχρονο δημοτικό μας τραγούδι, γεμάτο όμως πόνο και καημό για κάτι που ίσως να μην ξαναζήσουμε, έναν κόσμο τρυφερό, έναν κόσμο στα μέτρα μας. Είναι η αντίσταση του ποιητή στην ασχήμια που μας περιτριγυρίζει, που μας αλλοτριώνει, είναι η αντίσταση του ποιητή σε όλους αυτούς τους ξένους και ντόπιους που μας αλλάζουν τη ζωή, τη φύση, το είναι μας, τα χώματά μας, τον γέρημον τον τόπον μας, στον οποίον δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Ας μείνει όρθια, τουλάχιστον, η αγάπη μας…