Παρ’ όλο που οι κοινωνικές ουτοπίες πρωταγωνίστησαν, θετικά ή αρνητικά στην εξέλιξη του περιεχομένου του όρου «ουτοπία», από την εποχή του Τόμας Μορ μέχρι τη σύγχρονη σχεδόν οικειοποίηση του όρου από τους κριτικούς του Όργουελ, του Χάξλεϋ και του Ζαμιάτιν («αρνητική ουτοπία»), εντούτοις, η ουτοπία ποτέ δεν έπαψε να συγκροτεί μιαν οντική κατηγορία, έναν συστατικό όρο της οντολογίας του ανθρώπου και της γλώσσας του. Η προκλητική προθετικότητα του στοχασμού και του αναστοχασμού περί του υπάρχοντος και της αντικειμενικότητας είναι αναμφισβήτητα έργο της οντικής προοπτικής της ουτοπικής συγκρότησης του ανθρώπινου νου, οπότε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πραγματικότητα δεν είναι το ερώτημα «τι είναι υπάρχον», αλλά αντίθετα «τι πρέπει να είναι υπάρχον», πώς, δηλαδή, το υπάρχον θα όφειλε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του ανθρώπου για ευτυχία και ελευθερία, για βίωση και ανάταση, για πληρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

(Απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)