για το έργο ΕΦΙΑΛΤΗΣ Η ΕΛΠΙΔΑ

Πρόκειται για ένα θεατρικό κοινωνικο-πολιτικό έργο που αναπτύσσεται σε 4 άξονες: Καταρχάς κάτω από ένα υπέρ-εθνικό-παγκοσμιοποιημένο πρίσμα βλέπουμε την κυριαρχία των αγορών σαν μπότα να επιτίθεται και να καταδυναστεύει τους άλλους τρεις: Την ευρωπαϊκή «οικογένεια» όπου τα σύγχρονα έθνη-κράτη στέκονται αμήχανα σ’ αυτή την επίθεση και «υποφέρουν» ή «κανιβαλίζονται» μαζί με τους λαούς τους. Φτάνοντας στη σύγχρονη ελληνική πολιτεία, βλέπουμε την ένδεια των θεσμών, την απελπισία των πολιτών, την καταστροφή της πολιτικής και ψυχολογικής συνείδησης των ατόμων: Όλα τα στεγανά κι όλα τους τα καταφύγια υλικά, οικογενειακά, ιστορικά, πoλιτισμικά, συστηματικά αλώνονται, οι έννοιες γίνονται σχετικές, η σημασία των λέξεων αλλάζει. Έτσι εξυπηρετούνται οι στόχοι σύγχυσης, κατακερματισμού κι αλλοίωσης προσωπικών και συλλογικών αξιών, σκοπεύοντας στην ηθική και ψυχοπνευματική διάλυση του σύγχρονου ανθρώπου που ως ιδιώτης-δούλος είναι καταδικασμένος χωρίς αντιστάσεις και χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα, στην απομόνωση και εν τέλει στην «αναίμακτη» (τουλάχιστον μέχρι στιγμής), εξουδετέρωσή του.

Στο έργο αυτό που διαθέτει και ένα μη ρεαλιστικό καμβά, γίνεται αναφορά στην ιστορική μορφή του Εφιάλτη του Αθηναίου. Ελάχιστα γνωστή, παρά μόνο στους «ειδικούς», η μορφή αυτή μπαίνει σαν εφιάλτης στον ύπνο των «πονηρών» ενώ διαλέγεται και αγωνιά για αξίες πανάρχαιες, χαμένες ή πλέον στρεβλές, όπως η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Φιλοπατρία, η αίσθηση της συλλογικότητας και του Δικαίου. Και σε τέτοιες μόνο, το έργο αυτό ελπίζει.
Βασική πηγή έμπνευσης αυτού του έργου, αποτέλεσαν οι μεγάλες συγκεντρώσεις της εποχής των Πλατειών (κυρίως στην πλατεία Συντάγματος Μάιος – Ιούνιος του 2011) και της βιαιότητας με την οποία αυτές διαβλήθηκαν και κατεστάλησαν.

για το έργο ΤΕΡΜΑ

Στο έργο αυτό ξεκινώντας, βλέπουμε την Ασημίνα σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής της να ζει στην παλιά της γειτονιά. Με εφαλτήριο την ερωτική της «ατυχία», ξεκινά μια εσωτερική και μια εξωτερική περιπλάνηση της ηρωίδας, οι οποίες αλληλεπιδρούν και ως άρρηκτα συνδεδεμένες, περιγράφουν τη δυναμική της γυναικείας αυτοδιάθεσης: πώς αντιμετωπίζεται από τους Άλλους που τη θέλουν, πώς τη βλέπουν και πώς τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.

Έτσι, η Ασημίνα-«άθυρμα», υπόκειται στην παράλογη έως μεταφυσική εναλλαγή χώρων και χρόνων τέτοια ώστε, εάν το έργο συνέχιζε, η επόμενη σκηνή της θα ήταν πιθανώς με εξωγήινους. Η αθωότητά της μετατρέπεται σε απορία και αργότερα σε γνώση κι αυτή η γνώση μέσα από το βίωμα και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αποδεικνύεται συχνά επικίνδυνη και οδυνηρή. «Καταντά» ανθρώπινο κάποια στιγμή να κουράζεται, να θέλει να επιστρέψει· γρήγορα ωστόσο καταλαβαίνει ότι το αέναο ταξίδι, είναι προορισμός…

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)