ΣΑΓΗΝΗ

Δειλινό που αναμοχλεύει σιωπές
και χρησμούς αξεδιάλυτους·
μες στα τριανταφυλλιά των νεφών, καλοκαίρι που σβήνει.

Κι έρχεται ένα φθινόπωρο άδειο – στυφό
που ανασαίνει αόριστους· και παρατατικούς μες στη δίνη
παροξυσμών και λαθών.

Θάλασσες τα πρωινά μυστικές
αντιστίξεις φωτός και αισθήσεις που τρέμουν·
το πάθος που φθίνει.

Άλλο φθινόπωρο φέτος, κρυφό,
που μετρά γιασεμιά. Και γυρεύει οδύνη
παλιών ενοχών.

Εσύ, που μακραίνεις αστόχαστα· μια αέναη σαγήνη.

[Από την έκδοση]