Στο βιβλιοπωλείο που εργάζομαι, έρχεται να μου μιλήσει για ισπανικά καράβια, αερόστατα με ονόματα θηρίων, εξερευνητικές αποστολές στους Πόλους που χάθηκαν σε καθρέφτες. (Και μόνον ένας άνθρωπος με το δικό μου επάγγελμα αναγνωρίζει εκείνη τη μυρωδιά του βρεγμένου ψωμιού και της κλεισούρας που αφήνουν πίσω τους τα βιβλία.) Με το πέρασμα του καιρού αντιλαμβάνομαι ότι το ένα του μάτι είναι γυάλινο. Πιο συγκεκριμένα, το ένα του μάτι είναι ένας γυάλινος βόλος, από εκείνους που ήταν γνωστοί στα παιδικά μου χρόνια με το όνομα «γκαζές». Από εκεί ξεκινούν κι όλες οι δυστυχίες του. Κάποιες μέρες, ακατονόμαστες από τους μετεωρολόγους, το γυαλί τρίζει με τις αρχαίες άμμους του. Ένας άνεμος της ερήμου αναταξινομεί τις γραμμές του προσώπου του. Μένει ολομόναχος, η βιτρίνα τον ξαφνιάζει, τον εμποδίζει να περάσει μέσα. Όχι, κύριε ―του απαντώ ευγενικά― δεν έχουμε βιβλία για ισπανικά καράβια. Εμείς στεγνό χαρτί πουλάμε.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)