Ύστερα από ένα αεροπορικό δυστύχημα, οι ελάχιστοι επιζήσαντες – που πάσχουν από καθολική αμνησία – βρίσκονται σε μια ψυχιατρική κλινική όπου υποβάλλονται σε μια πρωτότυπη θεραπεία. Ο εμπνευστής της χρεώνει τον καθένα με ρόλους, που ταυτίζονται με την εικόνα και το χαρακτήρα που είχαν οι ήρωες στη ζωή τους πριν από το δυστύχημα, και στήνει θεατρικές παραστάσεις όπου αυτοί «υποδύονται», σύμφωνα με τη θεραπεία, τον ίδιο τους τον εαυτό. Η θεραπεία αυτή, ενώ φαίνεται να οδηγεί σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα, θα υπονομευθεί τελικά από την παρουσία μιας νεαρής δημοσιογράφου και από την αντίδραση ενός από τους ασθενείς, ο οποίος δεν έχει χάσει εντελώς τη μνήμη του. Οι ανατροπές στα δεδομένα θα είναι εντυπωσιακές.

ΣΗΙΚΕΡ: Αλλά…

(Η φασαρία μεγαλώνει. Η ΣΗΙΚΕΡ τρέχει προς την είσοδο της σκηνής να δει.)

ΣΗΙΚΕΡ: Μα τι κάνουν; Σπάνε… σπάζουν τις πόρτες.
ΑΡΜΟΝΥ: Ποιες πόρτες;
ΣΗΙΚΕΡ: Από εκείνη την πτέρυγα… αριστερά.
ΑΡΜΟΝΥ: (αδιάφορα, απασχολημένος με το ποτό του): Α, η δυτική πτέρυγα. Από επιστημονικής πλευράς τίποτα το ενδιαφέρον. Τελειωμένες περιπτώσεις όλοι τους.
ΣΗΙΚΕΡ: Δηλαδή;
ΑΡΜΟΝΥ: Σχιζοφρενείς.
ΣΗΙΚΕΡ: Ω, όχι!
ΑΡΜΟΝΥ: Μην ανησυχείς, δεν είναι όλοι τους. Μερικοί είναι απλώς μανιοκαταθλιπτικοί.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)