Είμαστε σχεδόν οι ίδιοι άντρες, δικαστά μου. Και χρειάζεται να επιμείνω σ’ αυτή τη λεπτομέρεια. Από πλευράς μου, δεν έμπαινα συχνά στον κόπο να ενδιαφερθώ για τη δίκη μου. Μήπως έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλη αυτή η παρωδία ελάχιστη σχέση είχε με την πραγματικότητα ; […]
Λοιπόν, δικαστά μου, νομίζω ότι μόλις βρήκα την ακριβή λέξη άθελά μου. Η σύζυγός μου η Αρμάντ είναι αξιοπρεπής. Είναι η αξιοπρέπεια προσωποποιημένη. Και τώρα, προσπαθήστε να φανταστείτε επί δέκα συνεχή χρόνια το καθημερινό τετ-α-τετ με την Αξιοπρέπεια, προσπαθήστε να δείτε στο κρεβάτι τον εαυτό σας με την Αξιοπρέπεια. […] Στην ουσία, για πάρα πολλά χρόνια, είχα ζήσει χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Είχα κάνει με μεγάλη σχολαστικότητα, όσο καλύτερα μπορούσα, όλα όσα μου είχαν πει να κάνω. Χωρίς να ψάχνω το λόγο. Χωρίς να αναζητώ να καταλάβω.
[…] Ξαφνικά παρατήρησα ότι ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν έτσι, βράδυ, σε ταξί με μια άγνωστη. Έβλεπα αμυδρά την γκριζωπή σκιά τού προσώπου της, την κόκκινη καύτρα του τσιγάρου, τα γόνατα και την αρχή της γάμπας μέσα από τις ανοιχτόχρωμες μεταξωτές κάλτσες. Οσφραινόμουν τη μυρωδιά του καπνού της, των ρούχων της, των βρεγμένων μαλλιών της. Αν υπήρξε κάποια αναστάτωση –και είναι όντως πολύ αβέβαιο– συνέβη εξαιτίας της μυρωδιάς των βρεγμένων μαλλιών.
[…] Ίσως είναι η πρώτη γυναίκα που αγάπησα.
[…] Ξέσπασα, δικαστά μου. Όχι μόνο εναντίον της Αρμάντ. Εναντίον όλων σας, εναντίον της ζωής έτσι όπως την αντιλαμβάνεστε, εναντίον της ιδέας που έχετε για την ένωση δύο ανθρώπων και τους παροξυσμούς στους οποίους μπορούν να φτάσουν.

Ένας επαρχιακός γιατρός, που ζει μια συμβατική οικογενειακή ζωή, προβαίνει, μετά την καταδίκη του, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στον δικαστή του, χωρίς την αναζήτηση κανενός οίκτου. Γράφει για ό,τι τον οδήγησε στον φόνο, για ένα εκτός ορίων και ελέγχου πάθος ερωτικό. Ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματα  του Σιμενόν, με τη συγκλονιστική ανατομία ενός φόνου.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)