Αυτή η ευρέως αναγνωρισμένη επισκόπηση της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και των καταβολών της έχει καθιερωθεί ως κλασική, αφότου πρωτοκυκλοφόρησε το 1980, έχοντας συμβάλει στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής πρακτικής και του δημόσιου διαλόγου παγκοσμίως. Στην τρέχουσα, εκτενώς αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη πέμπτη έκδοση, ο Kenneth Frampton έχει προσθέσει μια νέα ενότητα που διερευνά σε βάθος την αρχιτεκτονική παράδοση του μοντερνισμού ανά την υφήλιο στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα. Στην ενότητα αυτή εξετάζει τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους η αρχιτεκτονική κοινότητα όχι μόνο ανταποκρίνεται στο γεωγραφικό, κλιματικό, υλικό και πολιτισμικό περιβαλλόντων κτιρίων, αλλά επιδιώκει επίσης εξειδικευμένες προσεγγίσεις με έμφαση στην τοπογραφία, τη μορφολογία, τη βιωσιμότητα, την υλικότητα, την οικιστική και τη δημόσια μορφή. Το συγκεκριμένο έργο παραμένει ένα βιβλίο απολύτως απαραίτητο για τις σπουδές της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας της.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πέμπτη εμπλουτισμένη έκδοση της Μοντέρνας αρχιτεκτονικής του Kenneth Frampton, βασισμένη στην αντίστοιχη αγγλική έκδοση του 2020, καλύπτει όλες τις σημαντικές συλλογικές προσπάθειες ανάπτυξης. Διευκρινίζει τις σχέσεις και τις επιδράσεις των μεγαλύτερων αρχιτεκτονικών ομάδων και ασχολείται με κινήματα που έχουν παραμεληθεί, όπως η νέα παράδοση και η νέα μνημειακότητα, καθώς αυτά εκφράστηκαν στην επονομαζόμενη κουλτούρα Art-Deco και την αρχιτεκτονική του Τρίτου Ράιχ.
«Η ιστορία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής», αναφέρει ο K. Frampton, «ασχολείται τόσο με προβλήματα που αφορούν τη συνείδηση και την πολεμική ρητορική όσο και με τα ίδια τα κτίρια». Μετά την επαναστατική ανάπτυξη των κτιριακών τεχνικών του 19ου αιώνα, τα πάντα φαίνονταν δυνατά. Οι νέοι ορίζοντες στην τεχνολογία οδήγησαν τους αρχιτέκτονες να αναθεωρήσουν καθετί με το οποίο ασχολείτο η αρχιτεκτονική, μετατρέποντάς το σε ένα πεδίο μάχης ιδεών. Η οικοδόμηση είναι πια κάτι πολύ περισσότερο από αυτοσκοπός: χρησιμοποιείται για να πραγματοποιήσει νέους τρόπους ζωής όπως σκόπευε να κάνει η κοινωνική μηχανική του Le Corbusier· ακόμη γίνεται μέσο πολιτικής έκφρασης, για τους φουτουριστές, τους ρώσους κονστρουκτιβιστές, τους ιταλούς φασίστες.

(Από τον εκδότη)