WHEN I WAS 64

Είδα τον χρόνο να διαστέλλεται
κι εμένα να γίνομαι αργός θεατής του,
να μην τον προλαβαίνω παρόλα αυτά

Είδα τον χρόνο να συστέλλεται
Τις αποφάσεις να σωρεύονται
και τις επιλογές να με ξεπερνάνε

Είδα τον χρόνο να περνάει και να χάνεται
Είδα τη ζωή μου ως λάθη και παραλείψεις κυρίως
Είδα και μικρά θαύματα

Είδα για χρόνια τη ζωή μου ως θεατής
Προσπάθησα, κάποτε, σαν να μπορούσα να την αλλάξω

Είδα τον χρόνο σαν ελευθερία
Είδα τον χώρο σαν φυλακή
Είδα την τέχνη ως σωτηρία

Είδα εν μέρει τη ζωή
τεράστια
Χαμένος άλλοτε στο έλασσον κι άλλοτε στο μείζον
Πότε να είναι αργά και πότε να είναι νωρίς […]

[Από την έκδοση]