Μια πολιτική / φιλοσοφική θα λέγαμε μυθ-ιστο-ρία. Που αποδίδει τους χαρακτήρες και τους δαίμονες μιας παρανομίας ένοπλης, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Και τους σαρκώνει έως αυτή τη νέα εποχή, του ψηφιακού ολοκληρωτισμού – τη διακύβευση και την προϊστορία της. Την αφηγούνται οι ίδιοι. Και προπαντός η κόρη του ενός.
Όπου κι ο τίτλος ακόμα -θέμα από μόνος του- αναδεικνύει ως θεμέλιο του τραγικού της ύπαρξης την Αφάνεια. Όχι μόνο στον έρωτα, όχι μόνο στις περισσότερες κινήσεις / επιλογές του μικρού μας βίου – ίσως και τις σπουδαιότερες· αλλά σίγουρα και στον συλλογικό χρόνο, στην ανθρώπινη Ιστορία. Κι όπου η αφάνεια αποκτά νόημα ακόμα και ως όρος νομικός: όταν δεν έχει βρεθεί το σαρκίο, η σορός, κάποιου που πιθανότατα δεν ζει πια.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)