Στην Παλαιστίνη, όπως και σε όλο τον κόσμο, τα παραδοσιακά αφηγήματα αποτελούν τη σημαντικότερη εκδήλωση της παραδοσιακής προφορικής παράδοσης. Και όταν λέω παραδοσιακή, θέλω να πω συλλογική, με την έννοια ότι κανείς από τους δημιουργούς τους δεν είναι γνωστός. Αυτά τα αφηγήματα φτάνουν σε εμάς μέσα από τις μητέρες και τις γιαγιάδες μας, που με τη σειρά τους τα παρέλαβαν από τις δικές τους. Τα διηγούνται κατά κανόνα οι μεγαλύτερες γυναίκες στη θαλπωρή του σπιτιού, και παρότι δεν λένε ποτέ ότι αυτές τα δημιούργησαν, αυτές είναι -και ήταν πάντα- οι φορείς της παράδοσης. Μπορούμε να πούμε λοιπόν, με κάθε δικαίωμα, ότι αυτά τα αφηγήματα είναι συλλογική περιουσία της παλαιστινιακής κοινότητας, και η φωνή τους είναι η φωνή της κοινότητας: Η ίδια που μας μιλά μέσα από τις παροιμίες, τα τραγούδια του γάμου και τις άλλες εκφάνσεις της παλαιστινιακής προφορικής τέχνης.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)