Τα σώματά μας σβήνουν, χάνονται, και εκείνο που μένει στο τέλος από τους ανθρώπους για να τους θυμόμαστε είναι η αγάπη.
Πίστευα στους ανθρώπους, στην καλοσύνη, στην αλήθεια. Μα τώρα πια δεν πιστεύω σε τίποτα, γιατί το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι σκοτεινιά, απελπισία, σιωπή. Μιας όμως και δεν λες εσύ την αλήθεια γιατί φοβάσαι και τρέμεις, γιατί δεν είσαι άντρας αλλά ένα άθλιο υποκείμενο, ένας παπάς που επιμένεις να κρύβεσαι πίσω από τα φουστάνια που τα βάφτισες ράσα, θα σε ξεμπροστιάσω εγώ, που ξέρω πολύ καλά την ιστορία σου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)