Ποιος είναι ο Αλκιβιάδης; Ένα μύθος μήπως, της αιώνιας ομορφιάς και νεότητας, που αναστατώνει μια στιγμή τον κόσμο, για να τον παρατήσει ξανά στη ρουτίνα της φρονιμάδας του; Ο Αχιλλέας της Ιλιάδας, ο Αλέξανδρος της Μακεδονίας; Ο Αθηναίος μήπως του Επιταφίου στην αντιπαράθεσή του με τον Σπαρτιάτη των χρόνων του; Οι κίνδυνοι μήπως της φιλοδοξίας, όπως συνοψίζει τελευταία η Ζακελίν ντε Ρομιγύ; Ο Αλκιβιάδης, όπως και άλλοι νέοι, πάνω απ΄ όλους όμως αυτός, είναι για τον Πλάτωνα στο χώρο της παιδαγωγίας το σύμβολο του νέου ανθρώπου, το δεύτερο σκέλος του ζεύγους δάσκαλος-μαθητής. Δάσκαλος ο Σωκράτης, μαθητής ο Αλκιβιάδης. Έτσι πρέπει να είναι ο μαθητής: οξύς, έξυπνος, ανήσυχος, φιλόδοξος, ανδρείος, τίμιος, καλοπροαίρετος, αλλά κι άπειρος, «αμόρφωτος» εμπρός στο δάσκαλο – τι δάσκαλος θα ήταν διαφορετικά εκείνος; (Από το εισαγωγικό σημείωμα του Λουκά Κούσουλα)