Κάθε κείμενο του Ελεφάντη, κάθε άρθρο και κάθε σχόλιό του για την πολιτική, την κοινωνία, την ιστορία και τον πολιτισμό, συνιστούσε μια μικρή αλλά τολμηρή ανατροπή, μια ανασκευή του αυτονόητου και του κοινώς αποδεκτού προς όφελος μιας νέας, άτριφτης και γι’ αυτό απελευθερωτικής σκέψης, γιατί «τα αυτονόητα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως η προφάνειά τους τα εμφανίζει». Ήταν κάθε φορά σαν να λέει (συχνά το έλεγε κιόλας) ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να δούμε τα πράγματα, για τον απλούστατο λόγο ότι επειδή τα έχουν φτιάξει άνθρωποι, άνθρωποι πάλι μπορούν, εφόσον το θελήσουν, να τ᾽ αλλάξουν. Γι’ αυτό και τα περισσότερα γραπτά του είναι ακόμη φρέσκα, σαν να ‘χουν μόλις κοπεί από την επικαιρότητά τους· διασώζουν και μεταφέρουν ως εμάς τη δροσιά του ασυντέλεστου, του πραγματικού εν τη γενέσει: μπορούσε να ‘ναι κι αλλιώς.

«Δοκιμιακός λόγος και διανοούμενοι»

«Η γλώσσα του Αγώνα (1940-1949)»

«Τα βουνά. Στα ίχνη μιας τραγικής ζωής»

Επίμετρο: Διονύσης Καψάλης, «Η αύρα που δεν χάνεται ποτέ. Για τον Άγγελο Ελεφάντη»

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)