Στα χρόνια της τρομερής εξουσίας του Γιεχόβ, πέρασα δεκαεφτά μήνες κάνοντας ουρά στις φυλακές του Λένινγκραντ. Μια μέρα, κάποιος μ’ αναγνώρισε. Τότε, η γυναίκα με τα μπλάβα χείλια που στεκόταν πίσω μου και που σίγουρα ποτέ δεν θα ‘χε ακούσει τ’ όνομά μου, βγήκε απ’ τον λήθαργο που όλοι είμαστε βυθισμένοι και μου ψιθύρισε στ’ αυτί (εκεί όλοι μιλούσαμε ψιθυριστά): «Κι αυτό μπορείτε να το περιγράψετε;» Είπα: «Μπορώ». Τότε, κάτι σαν χαμόγελο γλίστρησε πάνω σ’ αυτό που κάποτε ήταν το πρόσωπό της.
Όχι, δεν ήμουνα κάτω από ξένον ουρανό
ούτε και με προστάτευαν ξένα φτερά.
Με το λαό μου ήμουνα τότε.
Εκεί που, αλλοίμονο, είχ’ ο λαός μου φτάσει.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)