Μετά την καταστροφή του 1974 μέρος αυτών που πολεμούσαν το ενιαίο κράτος ως εθνική μειοδοσία τάχθηκαν υπέρ της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ακόμα και με το περιεχόμενο όπως αποδόθηκε στο Σχέδιο Ανάν. Οι υπόλοιποι αντιλήφθηκαν την αξία του ενιαίου κράτους όταν αυτό ήταν πλέον ανέφικτο.

Μετά το 1974 δεν έχει υπάρξει λύση του Κυπριακού ως αποτέλεσμα του τουρκικού μαξιμαλισμού και όχι του μακροχρόνιου αγώνα που στην πραγματικότητα ουδέποτε διεξήχθη… Η Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και ο Κυπριακός Ελληνισμός αντιμετωπίζουν υπαρξιακά ζητήματα. Ως εκ τούτου προκύπτει η επιτακτική αναγκαιότητα για μια στρατηγική επιβίωσης η οποία απαραίτητα θα πρέπει να περιλαμβάνει και ένα αφήγημα.

Η Κύπρος πρέπει να καταστεί κράτος πρότυπο στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει ένα πλέγμα συμφερόντων τα οποία θα περιστρέφονται γύρω από την Κυπριακή Δημοκρατία.

Με τα σημερινά δεδομένα θα είναι δύσκολη η συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε ένα κοινό κράτος. Εάν όμως ο στόχος είναι η αποκατάσταση της ενότητας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου είναι απαραίτητο όπως μια ολοκληρωμένη στρατηγική συμπεριλάβει και αυτή τη σοβαρή διάσταση. Αυτός είναι ένας επιπρόσθετος λόγος που καθιστά μια εξελικτική διαδικασία στρατηγικό μονόδρομο.

Η μη αξιοποίηση της γνώσης συνεπάγεται σοβαρό κόστος. Και η Κύπρος κατ’ επανάληψιν κατέβαλε βαρύτατο τίμημα για αυτή την έλλειψη. Θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί το βαρύ τίμημα του λαϊκισμού και της έλλειψης πραγματισμού.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)