Ο Douglas Kellner, στο ανά χείρας δοκίμιό του, επιχειρεί μια, ίσως ανορθόδοξη για αρκετούς, διαπόρευση της κριτικής της ιδεολογίας από την ανατομία των ολοκληρωτικών καθεστώτων στις δυστοπικές τους εκφάνσεις στην κριτική θεωρία του καταναλωτικού καπιταλισμού της Σχολής της Φραγκφούρτης: από τον Όργουελ στον Μαρκούζε. Το ερώτημα αναδύεται σχεδόν αυθόρμητα: με ποιον τρόπο μπορούμε να αιτιολογήσουμε τη διαπόρευση αυτή, και επιπλέον που μπορεί να μας οδηγήσει η μετατόπιση από τη συγκρότηση του ολοκληρωτικού κράτους στον δημοκρατικό καπιταλισμό της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας και του τεχνοκρατικού της προσανατολισμού ως ανωτέρου σταδίου κοινωνικής ανάπτυξης και προόδου; Πως, δηλαδή, ο οργουελιανός εφιάλτης μπορεί να αποτελέσει συγκροτητικό στοιχείο τόσο της τεχνολογικής ορθολογικότητας όσο και του ύστερου καταναλωτικού καπιταλισμού, και μάλιστα με τρόπο ο οποίος εντάσσει τον εφιάλτη αυτόν στην πολιτική θεωρία της ιδεολογίας πάνω στην οποία εδράζεται η νεωτερική αντίληψη περί της υποκειμενικότητας και της ανάπτυξής της μέσα στο καθεστώς της ανορθολογικότητας, την οποία ο ίδιος ο τεχνολογικός ορθολογισμός παράγει, καθορίζοντας τις δομές, τα θεσμικά πλέγματα και τους κοινωνικοπολιτικούς στόχους του ύστερου καπιταλισμού; Με άλλα λόγια, πώς συνδέεται η αρνητική ουτοπία του Όργουελ με τον μονοδιάστατο άνθρωπο της κριτικής θεωρίας του Μαρκούζε; […]

(Από το προλογικό σημείωμα της έκδοσης)