Η καλή ζωγραφιά είναι ποίηση με πινελιές και η καλή ποίηση είναι ζωγραφιά με λέξεις. Είναι αξιοζήλευτοι όσοι επιχειρούν με αγάπη και τα δύο, κρατώντας την πένα με το δεξί χέρι και το πινέλο με το αριστερό, όπως κάνει η Πόπη Μπίσσα. Με την πρώτη κιόλας ποιητική συλλογή της μας οδηγεί σε μια θάλασσα με αγέρες αλλά και με μπουνάτσες, που την αποκαλεί «ψυχή και καταφύγιό μου», όπου η σκέψη της γίνεται λυτρωμός κι αβίαστο κλωνάρι. Όμορφα τα μηνύματά της (Δείτε τί γέννησε η ψυχή / σαν βρήκε αγάπη ν’ αντικρίσει), για ελπίδα (Κράτησα τον ήλιο/ κι ελευθερώθηκα). Ονειρεύεται κι ελπίζει στο φως, σαν ένας σύγχρονος άνθρωπος σ’ έναν κόσμο απελπισίας (Στ’ όνειρό μου που δεν παράτησα… Εκεί λιμνάζω / Ψάχνοντας διέξοδο στο φως). Γράφει μα κρατά όσα μιλούν στην ίδια. Περιδιαβάζει στη φύση και στον κόσμο, εστιάζει, αποτυπώνει, με ελεύθερη την ψυχή της να νιώσει, ν’ αστοχήσει, να ριζώσει. Χάρη στη διπλή της τέχνη υπερβαίνει τον τρόμο του θανάτου (Ο άνθρωπος κι ο θάνατος και μαζί τους η γαλήνη συνοδός). Δεν της λείπει ο στοχασμός κι ένα όρθιο όραμα για τον άνθρωπο (Του πρέπει να βλέπει ψηλά), θέλει τις παλάμες ν’ ακουμπάνε στον ουρανό, όπως πρώτα και ακόμα θέλει την ποίηση να τη βοηθήσει να φτιάξει μια αληθινή αλήθεια. Μας ξαφνιάζει ευχάριστα με στίχους όπως «Ένα θαύμα η ζωή / Αν ακούσεις τη σιωπή της». Η ποιήτρια ακούει τη σιωπή!

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)