«Ουδέποτε είχα τον συναισθηματισμό και τη ρητορική αγάπη για τον απλό λαό, που τα χρόνια της νιότης μου ήταν πολύ του συρμού (και είναι ακόμα τώρα). Οι άνθρωποι στο σύνολό τους είναι κατά τη γνώμη μου αγροίκοι, αδαείς και μοχθηροί – και είναι αδιάφορο αν σκεπάζουν αυτές τις ιδιότητές τους με τον χοντροκομμένο χιτώνα του χωρικού ή με τη λευκή περιπόρφυρη τήβεννο του συγκλητικού. Μα και στον πιο αδύναμο άνθρωπο, τις στιγμές που είναι μόνος του αυτός και ο εαυτός του, έχω βρει φλέβες δύναμης, σαν τις φλέβες του χρυσού μέσα στην άθλια πέτρα στον πιο σκληρό και άκαρδο άνθρωπο είδα αστραπές τρυφερότητας και συμπόνιας και στον πιο ματαιόδοξο απ’ όλους στιγμές απλότητας και χάρης».

Ο Ιούλιος Καίσαρας δολοφονείται και η εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας περνάει στον νεαρό και ευαίσθητο ανιψιό του Οκτάβιο, ο οποίος κατορθώνει να εξασφαλίσει στη Ρώμη μια πολυετή περίοδο ειρήνης και ευημερίας. Φίλος του Βιργιλίου και του Οράτιου, μπόρεσε στο τέλος της ζωής του να συνειδητοποιήσει την αντιφατικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και τη ματαιότητα της εξουσίας.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)