Πάλη πάλι χειρωνακτική. Δίνη πανδημίας οδυνηρή. Η αφήγηση του απελπισμένου γι’ αυτό και θαυμαστού αγώνα των ηρώων και των ηρωίδων σ’ αυτή την πόλη είναι χαραγματιά γραφής με τον αχό της φθοράς και τον απόηχο της αφθαρσίας. Κάθε ιστορία είναι η ελπίδα τους στον χρόνο, μα και η δική μου χίμαιρα στην πλάτη.
Γιατί η Πόπη τώρα, όταν ακούει το νταούλι να χτυπά και τη λύρα να παίζει, νιώθει κάτι ν’ αναδεύεται μέσα της, κάτι να ξυπνάει – μια μνήμη αρχέγονη που τη συνεπαίρνει. Κι αρχίζει να χορεύει. Στην αρχή μπερδεύεται, στραβοπατά, χάνει το μέτρημα, κρατά όμως σταθερά τον ρυθμό με τα γόνατά της που λυγάνε. Ο ρυθμός δονεί όλο της το κορμί, το ταρακουνά, όπως η ροκ παλιά. Μόνο που αυτό το όλοι πιασμένοι χέρι χέρι σ’ έναν κύκλο βρίσκει αλλιώς τη φλέβα του ανθρώπου· μπορεί και ξετυλίγει το παράπονο.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)