Η κρίση του κορωνοϊού ολοκληρώνει μια μακρά περίοδο ανατροπών, που εγκαινιάστηκαν μετά το 2008-2009, οι οποίες διευκρινίζονται με βίαιο και δραματικό τρόπο με την πανδημία, πλήττοντας καίρια το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Στην Ελλάδα, η δεκαετής κρίση είχε προκαλέσει ήδη μια βαθιά ρήξη στο σώμα μιας κοινωνίας με παρασιτικά χαρακτηριστικά και μια –εύθραυστη αλλά πραγματική– καταναλωτική ευημερία. Η δε κρίση που επέφερε ο COVID-19 ήλθε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, πλευροκοπώντας τον τελευταίο μεγάλο τομέα αυτής της δομής, τον τουριστικό.
Ιδιαίτερης σημασίας για τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις αποτέλεσε λοιπόν η κατάρρευση του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου. παρότι δε εξακολουθεί να ελλείπει ένα παραγωγικό όραμα από τις ελληνικές ελίτ, καταγράφονται ήδη οι πρώτες θετικές εξελίξεις μιας ενδογενούς αναδιάρθρωσης, κατ’ εξοχήν στον αγροτικό τομέα και τις εξαγωγές.
Εκ των ων ουκ άνευ κρίνεται η υπέρβαση των ανορθολογικών ιδεολογικών ροπών που αναπτύχθηκαν απέναντι στην πανδημία. Αρχικώς, εκείνων της μεταμοντέρνας Αριστεράς και του δικαιωματιστικού, ατομικιστικού πυρήνα της, κατά δεύτερο λόγο του ευρύτερου «αντισυστημικού» χώρου, ο οποίος διακινεί θεωρίες συνωμοσίας που πλήττουν τους πλέον ευάλωτους. τέλος, ενός κομματικού τύπου «ορθόδοξου» φονταμενταλισμού, που ανταγωνίζεται έναν εξίσου φονταμενταλιστικό νεοφιλελεύθερο μηδενισμό.
Εκκινώντας από την υπέρβαση του διπόλου Αριστεράς-Δεξιάς να κατευθυνθούμε προς μια ενάρετη πολιτική ανασύνθεση. Πλέον, για να επιβιώσουμε ως έθνος, χρειαζόμαστε ένα μέλλον συνεκτικό, παραγωγικό, εξωστρεφές με ενδογενή βάση, ικανό να θεραπεύσει τις τεράστιες κρίσεις που αντιμετωπίζουμε, υγειονομική κρίση, δημογραφικό, μεταναστευτικό, νεο-οθωμανική απειλή…

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)