Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη αποδοχή της φύσης αυτής και δεν μπορούμε τότε να μιλάμε για φύση ούτε για άνθρωπο είτε πρόκειται για κοινή λογική σε μια δημοκρατία που φροντίζει, είτε πρόκειται για φιλοσοφία είτε τέχνη που ίσως κάποτε μας δώσουν την πιο ανοιχτή και απελευθερωτική δημοκρατία ή αντιστρόφως, είτε η χώρα είναι μακριά είτε κοντά, είτε μας περιβάλλει είτε την περιβάλλουμε, είτε πεθαίνει κανείς σ’ αυτή είτε είναι αδύνατον να πεθάνει κανείς σ’ αυτή, είτε αυτή πεθαίνει η ίδια είτε είναι αδύνατον να πεθάνει, υπερβαίνοντας τον θάνατο και κάθε φυσικό και μεταφυσικό όριο ή τέλος, η χώρα σαν να θέλει ν’ αναπνεύσει, να γαληνέψει, ν’ αφουγκραστεί τον εαυτό της στην τραγική ευφορία του τώρα, εδώ.

***

Ο Δημητριάδης σέβεται και υπερασπίζει τον πολιτισμό, τον επιδιώκει, τον επιβάλλει. Ο Μπατάιγ ήθελε να εγκαταλείψει τον πολιτισμό και το φως του, ο Μπλανσό προσπάθησε να περιγράψει μια ριζική στροφή του κόσμου, όπου το ανέφικτο διαφαίνεται μέσα από τις ρωγμές του κόσμου ως αυτό που ουσιαστικά τον στηρίζει. Μια ουσία πέραν κάθε πολιτισμού και κάθε ουσίας. Και μέσα από τις ρωγμές του Μπατάιγ και του Μπλανσό εδώ τώρα στην ευφορία μιας αρχέγονης και ακατάπαυστης αϋπνίας ο Δημητριάδης καταφτάνει ξανά και ξανά εξωπραγματικός αλλά όχι εξωφρενικός, συστήνεται ως εξωτικός και εξωδερμικός, απλώνει στα μανταλάκια που έχει πάντα μαζί του την εξωχώρα στην οποία τη μέρα εκείνη ζει και από την οποία αναχωρεί. Μένω να επιμένω να ψάχνω πάντα στα αρραγή κείμενά του για ρωγμές. Ζω για λίγο σαν εξωχώρα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)