Η κρατικά θεσμοποιημένη «αναγνώριση της εθνικής αντίστασης» από την κυβέρνηση της σοσιαλιστικής αλλαγής σφραγίζει το τέλος μιας πορείας – διαδικασίας ενοποίησης του εθνικού κεφαλαίου. Οι περισσότερες συντηρητικές κυβερνήσεις, δέσμιες κληρονομημένων αρχαϊσμών, αποδεικνύουν – στο βαθμό που κατανοούν την εκσυγχρονιστική αδυναμία τους – την ευελιξία τους, παρακάμπτοντάς τους. εννοώντας προ πολλού ότι στέκουν τροχοπέδη στη διαδικασία ενοποίησης του εθνικού κεφαλαίου, παραχωρούν ευμενώς τη θέση τους στον φορέα που μπορεί και θέλει αυτό που από καιρό τους ήταν ποθητό: την υπέρβαση μιας ψευδούς αντίθεσης, που, και την ομαλή λειτουργία του πολιτικού θεάματος και τη διαδικασία ενσωμάτωσης – επαναφομοίωσης των ιδεολόγων του μύθου παρακωλύει. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)