«Ο κύριος είπε να σας στρώσω εδώ».
Έβαλε τη βαλίτσα πάνω σ’ ένα σεντούκι κι έκλεισε αθόρυβα την πόρτα πίσω της.
Πρώτη φορά έμπαινε η Βέρα στο δωμάτιο του θείου, που σπούδασε στη Βιέννη και πέθανε νέος από ελονοσία. Βιβλία και σκούρα κλειστά, τα μόρια της σκόνης φαίνονταν στις ελάχιστες οριζόντιες ακτίνες που έπεφταν στους ρόμβους του πατώματος.
Τράβηξε τις βαριές κουρτίνες κι άνοιξε τα παράθυρα. Το φως πλημμύρισε το δωμάτιο κι αμέσως αισθάνθηκε σαν να έκανε μια αδιακρισία – ποιος ξέρει πόσα χρόνια δεν άνοιξαν αυτά τα παράθυρα. Κάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε γύρω: οι τοίχοι είχαν ένα ροζ σαρκώδες χρώμα – σαν να βρισκόταν στην κοιλιά ενός περίεργου ζώου. Χάρτες ανατομίας κρέμονταν στους τοίχους, ο εγκέφαλος, το μυϊκό σύστημα, δίπλα μια χαλκογραφία της Βιέννης, η βιτρίνα με τα ιατρικά εργαλεία, τα στηθοσκόπια, τα ακουστικά, μια φωτογραφία του θείου με ψαθάκι. […]

(Από την έκδοση)