Έχουν περάσει 35 χρόνια από τη στιγμή που εκατοντάδες γυναίκες έριχναν τα συρματοπλέγματα του Αγίου Κασσιανού, έμπαιναν έπειτα από 15 χρόνια στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, έτρεχαν με ενθουσιασμό και κατελάμβαναν το καμένο από τους Τούρκους ελληνικό σχολείο του, ανεμίζοντας ελληνικές και κυπριακές σημαίες, ψάλλοντας τον Εθνικό μας ύμνο.
Ο χειρισμός του Κυπριακού και η διεξαγωγή του αγώνα μας υπήρξε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 αποκλειστικότητα των κυβερνώντων και των κομμάτων. Ο λαός διαμαρτυρόταν σε προδιατεταγμένες εκδηλώσεις.
Κάποτε μια μερίδα του λαού βαρέθηκε τις επετειακές φιέστες, ο Πενταδάκτυλος ήταν εκεί και μας κοίταζε, πληγωμένος, εγκαταλειμμένος με τη σημαία του κατακτητή πάνω του, και ο λαός, εγκαταλειμμένος επίσης, με την υπομονή του που λιγόστευε.
Τότε γεννήθηκε η ιδέα των πορειών, κάθετα και όχι παράλληλα στη γραμμή αντιπαράταξης. Οι πορείες είχαν πλέον σαν στόχο να σπάσουν ειρηνικά την πράσινη γραμμή και έτσι να μπούμε στη γη που στερούμαστε από το 1974.
Γνωρίζαμε καλά πως δεν θα απελευθερώναμε την πατρίδα μας. Οι πορείες ήταν συμβολικές απελευθερωτικές πράξεις, ήταν συμβολικές πράξεις επιστροφής.
Ο χώρος του Αγίου Κασσιανού περιείχε έναν τέτοιο και μάλιστα ισχυρό συμβολισμό: το δημοτικό σχολείο και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που ήταν η ιστορία, η θρησκεία και ο πολιτισμός μας.

(Από τον Πρόλογο της Παγκύπριας Γυναικείας Κίνησης Επιστροφή)