«…Έγραφα, λοιπόν, εγώ την αλληλογραφία τους, μαθήτρια αστικής (δημοτικού) στο σχολείο Νανέ τα δύο πρώτα χρόνια, και μετά όταν το πήρε ο στρατός για να το κάνει αποθήκη, όλοι οι μαθητές περάσαμε στο Ζάππειο. Με κάθιζε η γιαγιά στο τραπέζι και με υπαγόρευε αυτά που ήθελε να γράψει. Εγώ, βέβαια, το είχα καύχημα να γράφω τις παραγγελίες της γιαγιάς, και υπερηφανευόμουν για το υψηλό καθήκον της αλληλογράφου! Καθισμένη στην καρέκλα μπροστά στο τραπέζι με το βυσσινί καντιφεδένιο σκέπασμα, περίμενα με υπομονή να λέει η γιαγιά και να γράφω εγώ».
Πόλη, την δεκαετία του 1940

Οι ιστορίες που αφηγείται η Ελένη Φίλη-Νιότη βγαίνουν η μία μέσα από την άλλη. Λέγοντας αυτό θυμήθηκα το άλλο, μας λέει, ή, πριν σας πω αυτό πρέπει -οπωσδήποτε- να αναφερθώ στο άλλο… και πάει έτσι. Υπάρχει οικειότητα στον τρόπο της, μια αδιάκοπη συνομιλία με την αναγνώστρια, τον αναγνώστη. Η οικειότητα δεν έγκειται στο ότι τα πρόσωπα όπως και τα πράγματα – ο μαστραπάς, ο «αναγκαίος» και πολλά άλλα, μας είναι οικεία ή μας τα καθιστά οικεία η συγγραφέας· η οικειότητα βρίσκεται κυρίως στον τρόπο που μας τα διηγείται, όπως θα έκανε σε δικούς της ανθρώπους. Ο τρόπος της λέει ότι όλοι ανήκουμε σε μια πλατειά ανθρωπότητα, κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την στενή αντίληψη του «εμείς και οι Άλλοι». «Δεν είμαι ούτε λογοτέχνης ούτε και πτυχιούχος φιλόλογος» είναι η φράση με την οποία κλείνει τον πρόλογό της, για να βεβαιωθούμε ακόμη μια φορά ότι η πηγαία καλή γραφή έχει σχέση με την τέχνη της αφήγησης, η οποία σημαίνει αγάπη του αντικειμένου, επιθυμία, και εξάσκηση, όπως θέλει η κάθε τέχνη. Η ίδια λέει «Το κάνω με χαρά, χωρίς να έχω φόβο και πάθος». Για να την απολαύσουμε.

(Νίκη Σταυρίδη, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)