Συνεπώς, και άσχετα αν ο θάνατος είναι συνέχεια παρών στην ποίηση του Α. Φωστιέρη, άσχετα αν μεγάλο μέρος του ποιητικού έργου του σφραγίζεται (όπως και εκείνο του Τ. Παπατσώνη που προηγήθηκε) από τη βαθιά συνείδηση του θανάτου, συμπεραίνω πως θα ήταν μεγάλο λάθος αν, παρ’ ελπίδα, πιστέψουμε πως ο θάνατος κατέχει την πρώτη θέση στη σκέψη-του, ενώ τη δεύτερη θέση μοιραία την καταλαμβάνει η ζωή. Γιατί, ο ποιητής, που θέλει να συστήνεται και ως «Ένας αυτόχθων του θανάτου», κατά τον δημοφιλή στίχο του (σ. 175), δεν οδηγείται, επαναλαμβάνω, από ερωτική έλξη προς τον θάνατο. Απεναντίας, όλα αυτά τα χρόνια, όπως διαφαίνεται μέσα από την ποίησή του, επιδιώκει απλώς και μόνο τη μελέτη, μάλιστα επισταμένα και συστηματικά, του ανέκκλητου θανάτου σαν ένα ακατανόητο μυστήριο, μαζί με τις φρικτές συνέπειές του αλλά, παράλληλα, θέλει να κατανοήσει και τη φυσική και μεταφυσική αντίληψη που έχουμε (όσοι έχουμε) για αυτό το μυστήριο, με βασικό στόχο, όπως είπα, να αποκομίσει στέρεα συμπεράσματα από όλη αυτή τη διερευνητική σπουδή του, αποφεύγοντας βέβαια την εκ του συστάδην ή την κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί του. Όμως, με τον τρόπο που εργάζεται ο Α. Φωστιέρης μέσα στο ποιητικό εργαστήρι του, αναπόφευκτα αναδεικνύεται και σαν ένας σχολαστικός και ακούραστος αναλυτής του θανάτου. Και εδώ ασφαλώς, όταν αναφέρομαι στον θάνατο, εννοώ τον κάθε λογής θάνατο και βέβαια τον ηθικό, που είναι πιο δραστικός, επομένως πιο μαρτυρικός και καταστροφικός για τους ευάλωτους ανθρώπους.

(Απόσπασμα από την έκδοση)