«Αυτό που με εξέπληξε πρωτίστως (και παραδόξως) στο Παρίσι ήταν ότι δεν έβλεπα πουθενά κανένα αμάξι ασθενούς. Μια μέρα, στη γωνία ενός δρόμου, πήρε το μάτι μου έναν ανάπηρο στο καροτσάκι του^. μου ’ρθε όρεξη να τρέξω κοντά του, να τον φιλήσω και να τον αγκαλιάσω αδελφικά. Όπως όμως γνωρίζεις, στη ζωή ακριβώς οι χειρονομίες που έχουν πιο πολύ νόημα είναι και αυτές που απαγορεύονται πιο αυστηρά. Κοίταξα για πολλή ώρα το παράξενο εκείνο μόρφωμα, μισό άνθρωπος και μισό ποδήλατο. Ίσως ο μύθος του Μινώταυρου να χρήζει εκσυγχρονισμού».

Οι Επουλωμένες καρδιές του Μαξ Μπλέχερ αποτελούν το δεύτερο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας που συμπληρώνεται από τα Περιστατικά στο εγγύς εξωπραγματικό και το Φωτεινό άντρο. Ο νεαρός Εμμανουήλ, alter ego του συγγραφέα, πάσχει από φυματίωση των οστών και εγκαθίσταται στο σανατόριο της λουτρόπολης Μπερκ, στις ακτές της βόρειας Γαλλίας, για να θεραπευτεί. Η ζωή και ο έρωτας συνεχίζουν να ρέουν κάτω από τα γύψινα ασφυκτικά καλούπια των ασθενών, οι οποίοι κυκλοφορούν καθηλωμένοι σε αυτοσχέδιες άμαξες· το σκοτεινό χιούμορ, σε συνδυασμό με το εξωπραγματικό και το στοιχείο της παρέκκλισης, ή του εφιάλτη, στη γραφή του Μπλέχερ άλλοτε διαβρώνουν κι άλλοτε πυκνώνουν τη μονολιθική ατμόσφαιρα του φόβου στο σανατόριο. Η κριτική, όχι απόλυτα δικαιολογημένα, συνέδεσε τις Επουλωμένες καρδιές με το Μαγικό βουνό, κυρίως λόγω της παραπλήσιας θεματολογίας τους, ωστόσο οι ρίζες της αχαλίνωτης μπλεχεριανής φαντασίας εντοπίζονται περισσότερο στον υπερρεαλιστή Μπρετόν, παρά στον «κλασικίζοντα ρεαλιστή Τόμας Μαν», όπως επισημαίνει ο μεταφραστής του έργου Βίκτωρ Ιβάνοβιτς.  

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)