ΣΑΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΑΧΑΛΑΣΤΟ…

Σαν κυπαρίσσι αχάλαστο να λάμει η λεβεντιά σου
εκεί ψηλά που θ’ ανεβείς στο διάσελο του μαύρου
στα δυοσμαρίνια τ’ ουρανού τον νου σου
ν’ αποφέγγεις
μα στης αυγής την πεθυμιά, γιε μου, να κατεβαίνεις
φεγγάρι χρυσοπτέρυγο τον ήλιο να ευοδώνεις
να σε χορταίνω αγκαλιές που τ’ άρματα στερήσαν
και στο δρολάπι να σου ειπώ καημούς αποσταμένους.

[Από την έκδοση]