Οἱ πρῶ­τοι Ἕλ­λη­νες φτιάχνουν τούς θεσ­μούς τους σέ ἄ­με­ση ἀντιστοιχία μέ τόν τρόπο πού βλέπουν τόν κό­σμο. Ἡ πο­λι­τεί­α τους, ἡ πό­λη-κρά­τος ὑ­λο­ποι­εῖ καί συ­νο­ψί­ζει τίς πε­ρί­τε­χνα βιωμέ­νες ἀν­τι­λή­ψεις τους. Δέν εἶ­ναι ἁ­πλά τά «αἰ­ώ­νια παι­διά», ὅ­πως τούς ὀ­νό­μα­σαν οἱ αἰ­γύ­πτιοι ἱ­ε­ρεῖς, ἀλ­λά οἱ «ἀ­φε­λεῖς» ὅ­πως τούς θέ­λει ὁ Νί­τσε. Ἁ­πλοί καί βα­θεῖς συγ­χρό­νως, δι­α­φεύ­γουν τοῦ λό­γου καί πε­ρι­συλ­λέ­γουν ἀ­πλό­χε­ρα τούς δι­α­λε­χτούς καρ­πούς τῆς ἀ­να­το­λῆς. Τρο­με­ροί καί σκληροί βλέ­πουν τήν ὀ­δύ­νη καί τήν χα­ρά τῆς ζω­ῆς σάν μιά πρό­κλη­ση γιά νά συμ­με­τά­σχουν σ’ αὐ­τήν ἀ­πό­λυ­τα καί ἀ­προ­ϋ­πό­θε­τα.

Ὁ ἀρ­χαῖ­ος ἑλ­λη­νι­κός ἄν­θρω­πος ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται τόν κό­σμο ὡς «πλή­ρη θε­ῶν». Ἡ φύ­ση περικλείει καί ἀν­τα­να­κλᾶ τό ἱ­ε­ρό, βρί­σκε­ται σέ ἄ­με­ση ἀ­να­φο­ρά μέ μιά πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἀνθρωπο­θε­ο­κεν­τρι­κή. Οἱ πρῶ­τοι Ἕλ­λη­νες με­θοῦν μέ­σα στήν φύ­ση. Συμ­με­τέ­χουν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά στό μυ­στή­ριο τῆς ζω­ῆς καί στό μυ­στή­ριο τῆς φύ­σης. Δέν ὑ­ψώ­νουν ὅ­μως ἁ­γί­ους, ἀλ­λά σο­φούς μυ­στι­κούς σάν τόν Ἡ­ρά­κλει­το καί τόν Παρ­με­νί­δη.

Ἡ κοι­νό­τη­τα δέν εἶ­ναι νε­ο­ελ­λη­νι­κή ἐ­φεύ­ρε­ση. Κα­τοί­κη­σε μέ­σα στίς πρω­τε­ϊ­κές γη­γε­νεῖς νοοτροπί­ες, φώ­λια­σε μέ­σα στόν χῶ­ρο τῆς τρα­γω­δί­ας καί τοῦ να­οῦ. Δί­χως τήν ἀ­νά­γνω­ση τοῦ Νί­τσε καί τοῦ Χάϊν­τεγ­κερ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τη ἡ ἀ­νά­δυ­ση τῆς ἀ­λή­θειας τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κό­σμου καί τῆς ἄ­με­σης συ­σχέ­τι­σης τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ πο­λι­τι­κοῦ ὡς κοι­νό­τη­τας μέ τήν αἰ­σθη­τι­κή καί τό ἱ­ε­ρό. […] (Από την έκδοση)