Το να θυμάται κανείς τον εαυτό του μέσα από τον κινηματογράφο, δεν είναι και τόσο πρωτότυπο εύρημα. Αποτελεί μέρος του κιτς που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Μια εποχή όπου ο κινηματογράφος, θνήσκοντας σαν καταναλώσιμο υλικό και αυτόματη αναφορά, ξαναφανερώνεται παντού, κομματιασμένος. Το ίδιο κομματιασμένος όπως στα λουλουδάκια του Αμαρκόντ, στ’ ασημένια ροκανίδια που έριχναν τα συμμαχικά αεροπλάνα στους ουρανούς του ’44 για ν’ αλλάξουν κατεύθυνση στα ραντάρ του Φλακ. Στον αέρα λοιπόν, αιωρούμενες στις χιλιάδες άθλιες και αόρατες τροχαλίες των ιδιωτικών τηλεοράσεων, με τις ονειρικές κόπιες των ταινιών που τρίζουν από τις προσθήκες, τα χτυπήματα και τις κηλίδες. Λεπτές μπομπίνες, αυλακωμένες σα γέροντες Ουζμπέκοι, με κενά στον ήχο και τις σκηνές, άσχημα μονταρισμένα στατικά, φωτογράμματα που αίφνης κινούνται βίαια σαν σε όνειρο, διάσημα πρόσωπα χαραγμένα από τα χρώματα του παραλίγου ζωγράφου των άπειρων καναλιών, παλιές μνημειώδεις και γνώριμες φωνές ντουμπλαδόρων που αντηχούν στην καρδιά της νύχτας και νωρίς το πρωί, μαζί με φωνές από τις κουζίνες και τα λουτρά. Και γύρω, η αίσθηση ότι συμμετέχεις σε μια γλυκιά σπιτική τελετή, σ’ ένα ξεφτισμένο εφιάλτη – τόσο γνώριμο σ’ αυτόν που ζει στην Ιταλία. Σ’ αυτή τη χώρα, όπου κάθε εκδήλωση της ύπαρξής μας φαίνεται να ‘χει ανεπανόρθωτα παραδοθεί στα χέρια μιας αδιόρατης, λανθάνουσας εξουσίας, βγαλμένης από μια γαλήνια και αναίσχυντη αναρμοδιότητα. […] (Από την έκδοση)