Ολοκληρωμένο μέσα σ’ ελάχιστα χρόνια, έτσι που να φαίνεται σχεδόν ενιαίο στη σύλληψη και την εκτέλεσή του, το διηγηματογραφικό έργο του Βιζυηνού αποτελεί αναμφισβήτητα μια ζωντανή συνύπαρξη αντιθέσεων. Η ανανεωτική πνοή της γενιάς του ’80 περνά, φυσικά, κι από εδώ, ωστόσο η πρωτοποριακή τόλμη δεν εκδηλώνεται επιδεικτικά και, πάντως, δεν αποβλέπει σε εντυπωσιακές ρήξεις. Τα παραδοσιακά στοιχεία προσθέτουν σημαντικές αποχρώσεις, αλλά δε ρυθμίζουν αποκλειστικά την πολυχρωμία του πίνακα η μεταβατικότητα της εποχής επιβάλλει τη λογική της. Έτσι, κατορθωμένη με συνετές μείξεις και προσαρμογές, η πρωτοτυπία στο Βιζυηνό δεν είναι παρά ένα είδος διαλεκτικής που συναιρεί ό,τι συνάμα αντιθέτει: το λαϊκό και το λόγιο στοιχείο, το ντόπιο και το ξένο, το ρομαντικό και το νατουραλιστικό, το μυθιστορηματικό και το διηγηματογραφικό, το αφηγηματικό και το σκηνικό, το δυναμικό και το στατικό κλπ. Ό,τι απομένει από το έργο αυτό δεν είναι μόνο το άνοιγμα ενός δρόμου που θα οδηγήσει στην άνθηση της νεοελληνικής διηγηματογραφίας είναι το ίδιο το σώμα του κειμένου, σφριγηλό, ανθεκτικό στο πέρασμα του χρόνου και ανεξάντλητο σε ερεθίσματα.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)