Είναι η προσωποποίηση του «αντιστασιακού χαρακτήρα του Ελληνικού έθνους», του ποθούμενου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Ρήγα, της αρετής και της τόλμης που θέλει η Ελευθερία και της πανταχού παρούσας Ελληνικής τρέλας, η οποία εν τέλει, μαζί με τα απαραίτητα γιουρούσια ήταν αποτελεσματικά: «οι Έλληνες είναι τρελοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον» …..

Είναι οι «αγράμματοι» αλλά αποφασισμένοι Έλληνες και οι υπερπολύτεκνες Ελληνίδες των βουνών και των θαλασσών, που συμπύκνωσαν τη λαϊκή, συλλογική απαίτηση για τιμωρία των εκμεταλλευτών τους και των προδοτών- « φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»- και έπραξαν το χρέος τους για την απελευθέρωση από τον αφέντη, το δερβέναγα, το μπέη και τον πασά που καταπίεζε και ανασκολόπιζε τους ραγιάδες, έκλεβε και κατέστρεφε το βιος, άρπαζε τα παιδιά και βίαζε τις γυναίκες.

Μπροστά σε όλα αυτά ειπώθηκε το συγκλονιστικό «ή Ελευθερία ή Θάνατος», ενώθηκε η τρέλα και η λογική, εμφανίστηκε το «συναμφότερον» του Όμηρου, του Μεγαλέξανδρου και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και χώρεσε τους πάντες: τον Ελληνικό, Ρωμαίικο και Γραικικό κόσμο των στρατιωτικών, των λογίων, των εμπόρων, των δασκάλων και των μοναχών, των καπεταναίων και των δημογερόντων, των αγροτών και των κτηνοτρόφων, των κλεφτών και των αρματολών, των φτωχών και των πλουσίων, των γυναικών και των ανδρών: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις».

(Από τον πρόλογο της έκδοσης)