Ήταν ζευγάρι σαράντα χρόνια. Στο ίδιο κρεβάτι κάθε νύχτα. Με το θόρυβο και με τις σιωπές τους. Εκείνος της ζέσταινε τα πόδια όταν κρύωνε κι αυτή τον έπαιρνε αγκαλιά στους εφιάλτες του. Εκείνη φρόντιζε για το νερό στο κομοδίνο κι εκείνος για το ξυπνητήρι. Κάθε νύχτα, κάθε ξημέρωμα μαζί. Μαζί στα γεννητούρια και στις κηδείες. Σαράντα ολόκληρα χρόνια. Σχεδόν μισός αιώνας.
Ακόμη θέλει να της ζεστάνει τα πόδια, γιατί αυτή πάντα κρυώνει. Είναι άνοιξη που μυρίζει ήδη καλοκαίρι. Κι αυτή δεν ψάχνει πια τα πόδια του. Δε φέρνει πια νερό στο κομοδίνο. Δε χρειάζεται να ξυπνήσει νωρίς το πρωί. Εκείνος δεν κοιμάται πια για να μην έχει εφιάλτες. Αν αποκοιμηθεί από κούραση, τότε κλαίει στον ύπνο του και ξυπνά ιδρωμένος απλώνοντας το χέρι του στο μαξιλάρι της. Σαράντα ολόκληρα χρόνια· στο ίδιο σώμα.
Τώρα χωρίς αυτήν ζει έξω από το σώμα του.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)