Ο Απόστολος μάς λέγει ότι εν αρχή ήταν η Λέξη. Δεν μας δίνει καμμιά διαβεβαίωση σχετικά με το τέλος.
Το σωστό είναι ότι έχει χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα προκειμένου να εκφράσει την Ελληνιστική έννοια του Λόγου· διότι οφείλεται στην Ελληνοϊουδαϊκή κληρονομιά που ο Δυτικός πολιτισμός χρωστά τον ουσιώδη λεκτικό χαρακτήρα του.
Εμείς θεωρούμε αυτόν το χαρακτήρα ως δεδομένο. Είναι η ρίζα και η κραυγή της εμπειρίας μας και δεν μπορούμε εύκολα να μετατοπίσουμε τις φαντασιώσεις έξω από αυτή την περιοχή. Ζούμε εντός της δράσης του λόγου. Αλλά δεν θα πρέπει να υποθέσουμε ότι μία λεκτική μήτρα είναι η μόνη μέσω της οποίας συλλαμβάνονται οι διατυπώσεις και η συμπεριφορά του νου. Υπάρχουν τρόποι διανοητικής και αισθητηριακής πραγματικότητας που εδράζονται όχι πάνω στη γλώσσα, αλλά πάνω σε άλλες επικοινωνιακές ενέργειες όπως η εικόνα ή η μουσική νότα. Και υπάρχουν δραστηριότητες του πνεύματος που εδράζονται πάνω στη σιωπή. Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς γι’ αυτές, διότι πώς είναι δυνατόν ο λόγος να μεταφέρει επακριβώς το σχήμα και τη ζωτικότητα της σιωπής; Όμως, μπορώ να δώσω παραδείγματα αυτού που εννοώ. […]

(Από την έκδοση)