«Μεταξὺ τῶν σταθερῶν γεγονότων καὶ τάσεων ποὺ ἀπαντῶνται σὲ ὅλους τοὺς πολιτικοὺς ὀργανισμούς, ἕνα εἶναι τόσο πρόδηλο ὥστε νὰ εἶναι φανερὸ καὶ στὸ πιὸ ἐπιπόλαιο μάτι. Σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες -ἀπό τὶς κοινωνίες ποὺ εἶναι πολὺ ἰσχνὰ ἀνεπτυγμένες καὶ ποὺ ἔχουν φθάσει μόλις στὶς ἀπαρχὲς τοῦ πολιτισμοῦ ἕως τὶς πιὸ προηγμένες καὶ ἰσχυρὲς κοινωνίες- ἐμφανίζονται δύο τάξεις ἀνθρώπων: μιὰ τάξη ποὺ ἄρχει καὶ μιὰ τάξη ποὺ ἄρχεται. Ἡ πρώτη τάξη, ποὺ εἶναι πάντα καὶ ἡ λιγότερο πολυάριθμη, ἐπιτελεῖ ὅλες τὶς πολιτικὲς λειτουργίες, μονοπωλεῖ τὴν ἐξουσία καὶ ἀπολαμβάνει τὰ ὀφέλη ποὺ δίνει ἡ ἐξουσία, ἐνῶ ἡ δεύτερη, ποὺ εἶναι καὶ ἡ πιὸ πολυάριθμη τάξη, διευθύνεται καὶ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν πρώτη, κατὰ ἕναν τρόπο ποὺ ἄλλοτε εἶναι λιγότερο ἤ περισσότερο νόμιμος, λιγότερο ἤ περισσότερο αὐθαίρετος καὶ βίαιος, καὶ παρέχει στὴν πρώτη, τοὐλάχιστον κατὰ τὰ φαινόμενα, τὰ ὑλικὰ μέσα διαβίωσης καὶ τὰ ἐφόδια ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν βιωσιμότητα τοῦ πολιτικοῦ ὀργανισμοῦ.Στὴν πρακτικὴ ζωὴ ὅλοι μας ἀναγνωρίζουμε τὴν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς ἄρχουσας τάξης (ἤ πολιτικῆς τάξης, ὅπως προκρίναμε νὰ τὴν ὁρίσουμε ἀλλοῦ). Ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι στὴν δικιά μας χώρα, ὁποιαδήποτε κι ἂν αὐτὴ εἶναι, ἡ διεύθυνση τῶν δημοσίων ὑποθέσεων βρίσκεται στὰ χέρια τῆς μειονότητας σημαινόντων προσώπων, ἡ ὁποία διεύθυνση γίνεται σεβαστή, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, ἀπὸ τὴν πλειονότητα. Γνωρίζουμε ὅτι τὸ ἴδιο πράγμα ἰσχύει καὶ στὶς γειτονικὲς χῶρες, καὶ ὄντως θὰ μᾶς ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ διανοηθοῦμε ἕναν πραγματικὸ κόσμο διαφορετικὰ ὀργανωμένο -ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ ὑπάγονταν ἀπ’ εὐθείας σὲ ἕνα καὶ μόνο πρόσωπο χωρὶς σχέσεις ἀνωτερότητας ἤ ὑποταγῆς ἤ ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ συμμετεῖχαν ἐξ ἴσου στὴν διεύθυνση τῶν πολιτικῶν ὑποθέσεων. Ἄν θεωρητικῶς συλλογιζόμαστε διαφορετικά, τοῦτο ὀφείλεται ἐν μέρει στὶς βαθιὰ ριζωμένες συνήθειες ποὺ ἀκολουθοῦμε στὴν σκέψη μας καὶ ἐν μέρει στὴν ὑπερβολικὴ σημασία ποὺ ἀποδίδουμε σὲ δύο πολιτικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἐμφανίζονται πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ ὅ,τι εἶναι στὴν πραγματικότητα».

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)