Το 1981 ένα ρωμαλέο νέο πολιτικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ κατακτούσε την εξουσία και έδινε ελπίδες σε εκατομμύρια Έλληνες και Αριστερούς για μια Ελλάδα νέα. Την ίδια χρονιά αποχωρούσε από την πολιτική μια εμβληματική φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, ο Ηλίας Ηλιού με τα εξής λόγια: «Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις… Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες. Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».

Από τον Μάιο του 1982 η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με έφερε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου σε καθημερινή βάση για επτά χρόνια. Αυτά τα επτά χρόνια (1982-1989) έμαθα σχεδόν όλα όσα ξέρω για να αποφεύγεις τις πεπονόφλουδες στο δρόμο της Αριστεράς και κατάλαβα καλύτερα τι εννοούσε ο Ηλίας Ηλιού. Θεώρησα ότι όλοι είχαν πάρει το ίδιο μάθημα για να προσγειωθώ ανώμαλα το 2009, όταν είδα πάλι την Αριστερά να πατάει τη μια πεπονόφλουδα μετά την άλλη, όταν όλοι τις έβλεπαν από μακριά. Τελικά είναι ακαταμάχητη η πεπονόφλουδα; Ασφαλώς όχι. Αυτό το βιβλίο απευθύνεται σε όσους έχουν κοινό νου και καταλαβαίνουν τα αυτονόητα. Οι υπόλοιποι πατάνε τις πεπονόφλουδες που είναι οι ίδιες στο δρόμο της Αριστεράς, εδώ και … αιώνες! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)