Ἡ δεύτερη ὀμορφιά, ὅταν ἡ λύπη

σμίγει μὲ τὸ γαλάζιο τ᾽ οὐρανοῦ

στὴν ἴδια εἰκόνα, tangled up in blue,

κι ἀκούγονται ὅλοι οἱ κῆποι νὰ γιορτάζουν

κι ὅλες οἱ λέξεις συνομολογοῦν :

τὰ σύννεφα ποὺ γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο

συνάζονται ὅταν δύει, τὰ ἰσκιώνει

ἡ σκέψη τῆς θνητότητας τοῦ ἀνθρώπου,

τὸ βλέμμα ποὺ δὲν παύει νὰ κοιτᾶ˙

καὶ τὸ βαθὺ γαλάζιο ποὺ ἀνασαίνει

μαζί μας κι ὣς τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,

τὰ φανερώνει ὅλα: τροβαδοῦροι

τὴν ὀμορφιὰ ἑρμηνεύουν ποὺ δὲν βρῆκαν,

μίμοι τὴν παριστάνουν, ἰδαλγοὶ

φρουροῦν τὴ θύρα της, κι ὁ παντοπώλης

ἀποκοιμήθηκε μὲς στ᾽ ὄνειρό του.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)